از جمله تعالیم بهائیان که بسیار برآن تبلیغ می کنند «تساوی حقوق زنان و مردان» است.
آنها چنین جلوه می دهند که دیگر ادیان مساوات بین زن و مرد را در نظر نگرفته اند ولی بهائیت تساوی را بطور کامل بر قرار کرده است.
منتقدین با بررسی مختصر، خلاف این ادعا را در نظامات بهایی مشاهده می کنند از جمله در عضویت زنان در نظام مدیریت اصلی و تقنینی بهایی که زنان اجازه ورود ندارند و در بحث تفاوت ارث زن و مرد و در بحث مهریه زن شهری و تفاوتش با زن روستایی و…
لذا مورد سوال واقع می شوند که:
اگر زن و مرد در بهائیت برابرند چرا زنان نمی توانند به عضویت بیت العدل در آیند و این پست که مقامش به اعتقاد بهائیان «مصونیت از خطا» ست در انحصار آقایان است؟!
این توهین به زنان نیست که آنان را نامساوی با مردان شمرده از تصدی یک پست معنوی محروم کرده به بیت العدل راه نداده اند و تلویحا آنها را بر خلاف مردان ناکارآمد و خطا پذیر و ناتوان از اداره بهائیت در اسرائیل قلمداد کرده اند؟!
و نیز سوال می شود چرا در بهائیت نه تنها زنان حق شرکت و عضویت در بیت العدل را ندارند، بلکه در سهم الإرث نیز از مردان عقب ترند. به علاوه نه تنها میان زنان و مردان تساوی حقوق وجود ندارد، حتی میان زن روستایی و شهری هم تفاوت وجود دارد:
مهریه ی زن روستایی برابر با نوزده مثقال نقره است و مهریه ی زن شهری نوزده مثقال طلا!
ممکن است در این مورد هم توجیه کنند که چون مخارج زن شهری بیشتر از زن روستایی است، مهریه اش هم سنگین تر است. مانعی ندارد هر توجیهی دوست دارند بکنند، مهم آن است که دست از ادعای تساوی حقوق نساء و رجال بردارند.
بهائیان کتابی دارند به نام «گنجینه ی حدود و احکام«. این کتاب که احکام بهایی در آن درج شده است از صفحه ی 167 تا صفحه ی 171 بحث مهریه را آورده است:
»از مهریه سئوال نموده بودی. این از احکام حضرت اعلی (یعنی سید باب) است به کتاب اقدس تجدید شده است و آن این است که اهل مدن باید طلا بدهند و اهل قری فضه و این بسته به اقتدار زوج است اگر فقیر است یک واحد می دهد و اگر اندک سرمایه دارد دو واحد می دهد و….»
