اعتقاد به مهدویت یک اعتقاد اصیل اسلامی است؛ یعنی هر کسی به قرآن معتقد باشد، بلکه هر کسی به ادیان الهی معتقد باشد، به موعود هم اعتقاد دارد؛ چون ما می بینیم که بشارت به موعود در همه ادیان هست؛ در مسیحیت در یهود، در زرتشتی و همه ادیان وجود دارد. همه می گویند که او خواهد آمد. منجی عالم بشریت خواهد آمد. در حقیقت یک تصویر روشنی از آینده بشریت ارائه کرده اند و این برای بشر می تواند خیلی محرک و چراغ روشن و مشعل فروزانی باشد که همه را به سمت این آرمان مقدس جلب نموده و با تلاش و فعالیت و با امید و انتظار به تحقق این آرمان بزرگ، زندگی دنیایی خود را ترسیم و تنظیم نمایند.
در اسلام هم با توجه به تاکیداتی که در آیات قرآن است، این مطلب برای همه مسلمانان خیلی روشن است. من می توانم بگویم که اعتقاد به مهدویت، معادل اعتقاد به ولایت و امامت حضرت امیر المؤمنین (ع) و معادل اعتقاد به پیامبر اکرم (ص) است. یعنی اینها در یک راستا و در یک جهت هستند. نمی شود یک نفر بگوید من مسلمان هستم، ولی به آیات قرآن اعتقاد ندارم؛ من مسلمان هستم، ولی به آیات مهدویت یا آیات مربوط به آینده روشن در جهان اعتقاد ندارم. بالاخره اینها جزء قرآنند. اینها وابسته به همدیگرند. این آیات عدیده که در کتاب مرحوم شیخ هاشم بحرانی با عنوان «المهجة فی ما نزل فی القائم الحجة » بالغ بر 130 آیه احصا شده است، تعبیر و تفسیر آن درباره حضرت مهدی (عج) می باشد. مثلا در ابتدای قرآن که می خوانید «الذین یؤمنون بالغیب » یعنی این که مؤمن کسی است که تنها به آن چیزی که مشهود بوده بسنده نمی کند، چرا که شهود ما خیلی اندک است و بسیاری از حقایق وجود دارد که مشهود ما نیست، ولی وجود دارد. خیلی چیزها به چشم سر دیده نمی شوند، ولی وجود دارند. اعتقاد به مهدویت هم از این قبیل است.
