پس از مرگ میرزا حسینعلی همه چیز راه فراموشی و سکوت پیش گرفت. بابیها کم کم محو و فراموش میشدند، و بهاییها در حالت صبر و انتظار به سر میبردند، تا اینکه پسر ارشد میرزا حسینعلی به نام عباس افندی که عبد البهاء لقب گرفت، به تجدید آن پرداخت. وی در سال 1844 م. متولد و در سال 1921 م. در گذشت.
عباس افندی در محیط حکومت عثمانی و داخل ایران مجالی برای فعالیتخود نمییافت. بدین جهت در سال 1911 م. به اروپا مسافرت کرد و به جای روسیه با انگلستان و سپس آمریکا رابطه ویژهای برقرار کرد، و در جریان جنگ جهانی اول (1914) خدمات زیادی برای انگلستان انجام داد، و پس از پایان یافتن جنگ، به پاس این خدمات، طی مراسمی لقب سر (Sir) و نشان نایت هود (Knight Hood) که بزرگترین نشان خدمتگزاری به انگلیس است، به وی اعطا شد. بدین صورت بهائیگری به عنوان ستون پنجم و یکی از ابزار سیاست استعماری انگلیس- و نیز آمریکا- مبدل شد.
از پیروان عباس افندی به «بابیه بهائیه عباسیه» تعبیر میشود.
پس از مرگ عبد البهاء، رهبری بهائیان به دستشوقی افندی- نوه دختری میرزا حسینعلی- افتاد که تا سال 1957 م. ادامه یافت. پس از مرگ او، گروه نه نفری بیت العدل- که مرکز آن در حیفای اسراییل قرار دارد- بهائیان و بهائیگری را اداره میکند، هر چند در واقع دستهای مرموز استعمار دست اندرکاران بهائیتاند.
