پس از آشکار شدن عجز سید علی محمد در اثبات ادعای خود، وی را چوب زدند و تنبیه کردند. او، از دعاوی خویش تبری جست و اظهار پشیمانی کرد. سپس توبه نامهای تنظیم کرد و به قصد طلب عفو، برای شاه ارسال داشت.
متن توبه نامهی «باب» که نسخهی اصلی آن در کتابخانه مجلس شورای اسلامی ایران، نگهداری میشود و خطاب به شاه قاجار نوشته شده – و یکی از مریداناش در کتاب خود آورده – (1) به این شرح است:
»فداک روحی. الحمد لله کما هو أهله و مستحقه که ظهورات فضل و رحمت خود را در هر حال بر کافهی عباد خود شامل گردانیده. فحمدا له ثم حمدا که مثل آن حضرت را ینبوع رأفت و رحمت خود فرموده که به ظهور عطوفتاش عفو از بندگان و ستر بر مجرمان و ترحم به داعیان [یاغیان] فرموده: أشهد الله و من عنده که این بندهی ضعیف را قصدی نیست که خلاف رضای خداوند عالم و اهل ولایت او باشد. اگر چه بنفسه، وجودم ذنب صرف است، ولی چون قلبام، موقن به توحید خداوند، جل ذکره، و به نبوت رسول او ولایت اهل ولایت او است، و لسانام، مقر بر کل ما نزل من عند الله است، امید رحمت او را دارم و مطلقا، خلاف رضای حق را نخواستهام و اگر کلماتی که خلاف رضای او بود، از قلم جاری شده، غرضام عصیان نبوده و در هر حال، مستغفر و تائبام
حضرت او را.
و این بنده را مطلق علمی نیست که منوط به ادعایی باشد و أستغفرالله ربی و أتوب الیه من أن ینسب إلی أمر.
و بعضی مناجات و کلمات که از لسان جاری شده، دلیل بر هیچ امری نیست و مدعی نیابت خاصهی حضرت حجة الله علیهالسلام را محض ادعا مبطل [میدانم] و این بنده را چنین ادعایی نبوده و نه ادعای دیگر.
مستدعی از الطاف حضرت شاهنشاهی و آن حضرت، چنان است که این دعاگو را به الطاف و عنایات سلطانی و رأفت و رحمت خود، سرفراز فرمایند.
والسلام
1) کشف الغطاء، ص 205 – 204، ابوالفضل گلپایگانی، چاپ ترکستان.
