علی محمد شیرازی، به ادعاهای واهی «بابیت«، «ذکریت» و «مهدویت» بسنده نکرد، و
انحراف و گمراهی را به حدی رسانید که مقام ادعای مهدویت را به مرتبهی «رسالت» تبدیل کرد و مدعی نزول کتاب جدید و دین نو گردید و به گمان خود، احکام جاودانهی اسلام را با نوشتن کتاب بیان نسخ کرد! وی، در این باره نوشت:
در هر زمان، خداوند جل و عز، کتاب و حجتی از برای خلق مقدر فرموده و میفرماید. در سنهی هزار و دویست و هفتاد از بعثت رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم کتاب بیان و حجت را ذات حروف سبع [علی محمد که دارای هفت حرف است] قرار داد. (1).
آری، بدین سان بود که انحراف کوچک «ادعای بابیت«، به انحراف بزرگی چون «ادعای رسالت» منجر شد و عدهای به گمراهی و ضلالت روی آوردند.
وی، خود را برتر از همهی انبیای الهی میانگاشت و مظهر نفس پروردگار میپنداشت (2) و عقیده داشت که با ظهورش، آیین اسلام، منسوخ، و قیامت موعود در قرآن، به پا شده است. (3).
بدین ترتیب، علی محمد شیرازی، هر از چند گاهی، دعاوی خود را به مقامات بالاتری تغییر میداد و سخنان پیشین را برای یاراناش تأول میکرد و آنان را در پی خود میکشید.
1) بیان، ص 3 (نسخهی خطی(.
2) ر. ک: بیان، ص 1.
3) ر. ک: لوح هیکل الدین، علی محمد باب، ص 18 (نسخهی خطی(.
