پس از مرگ سید کاظم رشتی، مدت کمی بر سر جانشینی او اختلاف بود. در این میان، یکی از شاگردان وی به نام «محمد کریم خان کرمانی» (1288 – 1225 ق) با توجه به موقعیت ویژهای که داشت، مدعی رهبری این فرقه شد و برخی نیز دور او جمع شدند. از ویژگیهای برجستهی او در میان شاگردان سید کاظم، یکی، نزدیکی او به استادش و دیگری، نزدیکی به دربار قاجار بوده است؛ زیرا، پدر او، حاج ابراهیم خان، مشهور به ظهیر الدوله، پسر عمو و داماد فتحعلی شاه و حاکم خراسان و کرمان بوده است. وی، از دوستداران شیخ احمد احسایی بود و در ترغیب شاه برای ملاقات با شیخ احمد، نقش مهمی داشته است. از این رو، محمد کریم خان، با عنایت به این موقعیت ویژه، توانست برای این فرقه، جایگاه محکمتری فراهم کند و به تبلیغ آن بپردازد.
طرفداران محمد کریم خانه به»شیخیهی کرمانیه» معروفاند و به فرقهی «کریمخانیه» نیز خوانده میشوند. مرکز شیخیه، در زمان محمد کریم خان، کرمان بود، اما وی، مبلغانی را
برای مرام شیخیه به شهرهای مختلف فرستاد.
هر چند وی، پسر خود، حاج محمد خان (1324 – 1263 ق) را به جانشینی نصب کرد، اما بر سر جانشینی وی، پس از مرگاش در سال 1288 ه-.ق از دو جهت، اختلاف روی داد:
اولا، میان پسراناش، حاج رحیم خان و حاج زین العابدین خان و حاج محمد خان، بر سر جانشینی پدر اختلاف افتاد و علاوه بر محمد خان، رحیم خان هم مدعی نیابت پدر بود و طرفدارانی هم پیدا کرد.
ثانیا، در میان پیرواناش که شاید که موروثی شدن رهبری فرقه، ناخرسند بودند، اختلاف شد.
از این رو، انشعابات دیگری پس از مرگ حاج محمد کریم خان، در فرقهی شیخیه رخ داد. فرقهی «باقریه» از جملهی آنها است.
اکثریت شیخیهی کرمانیه، پس از مرگ محمد خان، برادرش زین العابدین خان (1376 – 1260 ق.) را به رهبری خویش برگزیدند. پس از او، ابوالقاسم خان، و سپس عبدالرضا خان به ریاست شیخیهی کرمانیه برگزیده شدند.
عبدالرضا خان، در سال 1358 ش ترور شد. (1).
1) ر. ک: فرهنگ فرق اسلامی، دکتر محمد جواد مشکور، ص 268 – 266.
