سید علیمحمد باب بنیانگذار فرقه بابی در روز اول ماه محرم سال 1235 هجری قمری مطابق با سوم یا بیستم اکتبر 1819 میلادی در عصر سلطنت فتحعلی شاه به دنیا آمد. و چنانچه در ظهور الحق فاضل مازندرانی که از نویسندگان بابی است آمده: «پدرش سید محمد رضا شیرازی که به خاطر شغل بزازی او را سید محمدرضا بزاز میگفتند در ایام کودکی سید علی محمد از دنیا رفت. از آن پس علیمحمد تحت کفالت و سرپرستی مادرش فاطمه بیگم و دایی خود بنام سید علی در آمد. سید علی در کودکی توسط دایی خود به مکتب شیخ محمد عابد که در محله قهوه اولیاء (بیت العباس) شیراز واقع بود فرستاده شد.» اگرچه بابیان و بهاییان اعتقاد به علم لدنی پیامبران و بالتبع باب دارند چنانچه کمال الدین بخت آور مبلغ بهایی در کتاب بحث در ماهیت دین و قانون این گونه میگوید: «… از این لحاظ میتوان گفت: پیامبران آسمانی مربیان حقیقی عالم بشریتاند زیرا که اولا مربی کامل کسی است که قائم به ذات بوده و محتاج به کسب کمالات از دیگری نباشد.» ولی خود سید علیمحمد در بیان عربی درباره رفتن به مکتب چنین به معلم خود خطاب میکند: «یا محمد (شیخ محمد عابد) فلا تضربنی قبل ان یقضی علی خمسة سنة… و اذا اردت ضربا فلا تتجاوز عن الخمس و لا تضرب علی اللحم الاوان تحل بینهما سترا فان ادیت تحرم علیک زوجتک تسعة عشر یوما» یعنی: «ای محمد آموزگارم، مرا قبل از آن که پنج سال بر من (در مکتب تو) بگذرد نزن، و اگر خواستی بزنی از پنج ضربه تجاوز نکن و بر گوشت مزن مگر این که بین گوشت و وسیله زدن پارچهای قرار دهی. اگر چنین نکردی 19 روز همسر تو بر تو حرام است.» و برای اصلاح کردن این اعتراف و تبرئه کردن سید علیمحمد باب یکی از بابیان در کتابی به نام مطالع الانوار. (تلخیص تاریخ نبیل زرندی) چنین مینگارد: «خال (دایی) حضرت باب، ایشان را برای درس خواندن نزد شیخ عابد بردند. هر چند حضرت باب به درس خواندن میل نداشتند ولی برای این که به میل خال بزرگوار رفتار کنند به مکتب شیخ عابد تشریف بردند. شیخ عابد مرد پرهیزکار محترمی بود و از شاگردان شیخ احمد احسایی و سید کاظم رشتی بشمار میرفت.»
منو
