میرزا حسینعلی (ملقّب به بهاء) (1) فرزند میرزا عباس نوری مازندرانی – معروف به میرزا بزرگ – در اول شوّال سال 1233 قمری در تهران تولّد یافت. خاندان او از دهکده‌ای کوهستانی کوچک به نام «تاکر» از نور مازندران می‌باشند.
میرزا حسینعلی، ادبیات و علوم مقدماتی را در تهران تحصیل نموده، و با عرفا و فضلا و نویسندگان «که با پدرش رفاقت و دوستی داشتند» معاشرت داشته است. وی در حکومت قاجار به خدمت دیوان در آمد و برحسب آن که شوهر خواهرش میرزا مجید، منشی کنسول روس بود، درک زیر و بم کارها در روابط متقابل ویژه با سفارت خانه‌ها برایش ساده و آماده بود.
وی پس از چندی به حلقات درویشان پیوست و مانند آنها، زلف و گیسوی بلند گذاشت وجبّه و کلاهی ترتیب داد.
پس از آن که آوازه دعوت سید علی محمد باب انتشار یافت، میرزا حسینعلی دعوت او را شنیده، و به مسلک اصحاب او در آمده است. وی که در این زمان 27 بهار از عمرش را سپری کرده بود، به تبلیغ و ترویج بابیت پرداخت و با ارتباطاتی که با سفارت خانه‌های خارجی داشت، در هنگام ضرورت به سیّد باب کمک می‌کرد.
1) لقب «بهاء» از طرف قرة‌العین «زرین‌تاج دختر حاج‌ملاّ صالح قزوینی» به میرزاحسینعلی داده شده است.
