از ظهور آیین بهایی به عنوان دینی که ادعای الاهی بودن می نماید بیش از دو سده نمی گذرد.این آیین که توسط میرزا حسینعلی نوری ملقب به بهاء الله در سال1280 هـ. ق و پس از اعلام نسخ آیین بابیت پایه گذاری گردید، مدعی است که در ادامه ی سلسله ی انبیاء الاهی قرار گرفته است و خداوندگار عالم در روزگاران جدید این شریعت بدیع را برای مردمان جهان به ارمغان فرستاده است.
در این مقاله دیدگاه بهائیت در مورد شیطان با نگاهی تطبیقی مورد بحث قرار گرفته است: یکی از پیشوایان آیین بهایی، عبدالبهاء”عباس افندی” ملقب به عبدالبهاء فرزند بهاء الله می باشد. وی پس از پدر به پیشوایی جامعه بهاییان رسید…
از وی در تبیین و نشر آثار بهایی مکتوبات زیادی در دسترس است و یک پژ‍وهشگر مسلمان بدون بررسی محتوایی آثار او نمی تواند به کنه آموزه های این آیین جدید پی ببرد.
آنچه که در مقاله زیر مورد بررسی قرار می گیرد تنها بخشی از یکی از تعالیم وی است که در کتاب مکتوبات توسط جامعه امری به چاپ رسیده است.
پیش از آن که به بررسی بخش مورد نظر بپردازیم لازم است چند مقدمه را از نظر بگذرانیم:
