بهائیان، فرقه‌ای از آئین بابی هستند که خود، برخاسته از مکتب شیخی تفکر رکن رابع است. مؤسس اصلی آئین بهائیت، میرزا حسین علی نوری است که ابتدا پیرو باب بوده و در تبلیغ و ترویج بابیت تلاش می‌کرده است. و با استقرار در عکای فلسطین اشغالی و حمایت دولتمردان انگلیسی و آمریکا فرقه ضالة بهائیت شکل گرفت و با توجه به اهداف مشترک با صهیونیسم‌ها پیوندی بین آنها بوجود آمده است.
در سال 1265 ق، شورش بابی‌ها در ایران پیش آمد و در پی آن، میرزا تقی‌خان امیرکبیر، به دستور ناصرالدین شاه تصمیم به سرکوبی آنان گرفت. دوشنبه، 27 شعبان 1266 ق، علی محمد باب در تبریز اعدام شد و طبق وصیت میرزا یحیی، رهبری بابیان را بر عهده گرفت. از طرفی امیرکبیر به سبب نقش مهم حسین علی در شورش‌های بابیان، از وی خواست ایران را به قصد کربلا ترک کند. وی در شعبان 1267 ق به کربلا رفت و با قتل امیرکبیر در ربیع‌الاول 1268ق و روی کار آمدن میرزا آقاخان نوری به ایران بازگشت. مدتی بعد (شوال 1268ق(، ترور نافرجام ناصرالدین شاه پیش آمد و بار دیگر دستگیری و اعدام بابی‌ها آغاز شد. میرزا حسین علی برای مصون ماندن از دستگیری و اعدام، به مقر تابستانی سفارت روس در زرگنده شمیران پناه برد. او مورد حمایت سفیر روس قرار گرفت، تا اینکه از سوی حکومت ایران، به بغداد تبعید شد و این شهر و شهرهای کربلا و نجف، مرکز فعالیت بابی‌ها گشت.
میرزا یحیی – که عموم بابیان او را جانشین باب می دانستند – هنگام ترور ناصرالدین شاه، به نور رفته بود. او، چهار ماه زودتر از برادرش (حسین علی) مخفیانه وارد بغداد شده بود و حتی پس از ورود حسین علی، بیشتر اوقات در خفا بود. این مسأله سبب شد حسین علی گهگاه نزد خواص، ادعاهایی مطرح کند. وقتی این موضوع به گوش میرزا یحیی رسید، حسین علی نوری، دو سال – با نام مستعار درویش محمد – بغداد را ترک کرد و به جبال سلیمانیه عراق رفت. و بعد از بازگشت به سوی برادرش (سال 1278ق(، کتاب ایقان را در اثبات ادعاهای باب نوشت و بر جانشینی میرزا یحیی تأکید کرد.
