از یاران حضرت امام حسن عسکری علیه السلام بود. هنگامی که حضرتش از دنیا رفتند به دروغ و تزویر ادعا کرد که نائب امام عصر علیه السلام است، ولی خدای تعالی – آنگاه که از او عقیده الحاد ظاهر گردید – رسوایش ساخت. نائب دوم، جناب محمد بن عثمان او را لعن نموده از وی بیزاری جستند.
این ملعون مدعی خدایی حضرات امامان هادی و عسکری علیهم السلام بود و ادعا می نمود که پیامبری است که ازسوی حضرت هادی علیه السلام برگزیده و فرستاده شده است !
وی تناسخ را معتقد بود و به مباح بودن زناشوئی با محارم و همچنین لواط فتوی می داد. می گفت که این عمل برای فاعل از جمله لذات و شهوت ها محسوب شده برای مفعول نیز وسیله تواضع و فروتنی است.
یکبار دیدند که غلامش بر پشت او بود. وقتی وی را در این عمل شنیع مورد سرزنش قرار دادند، اظهار داشت که این عمل از لذات است و از سوئی دیگر نشانه تواضع و از بین رفتن تکبر و خودخواهی است.
ما به ذکر همین مقدار از اعمال شرم آور – که صحنه زندگی این مرد را سیاه نموده از خبث باطن وی و انحراف و سوء عاقبتش حکایت می کند – بسنده می نمائیم.
