دهه 30 و 40 شمسی مصادف است با استحکام دولت صهیونیست اسرائیل در سرزمین فلسطین و بهائیت در آن زمان با رهبری شوقی افندی در مقر خود در خاک اسرائیل مشغول برنامه ریزی های چند ساله برای گسترش نفوذ خود در ایران بود. شوقی افندی با کمک ایادیان آمریکائی و انگلیسی خود برنامه مفصلی برای بهائیت تدوین نمود که آنرا «برنامه دهساله» نامید. این برنامه برای سالهای 1953 تا 1963 میلادی (1332 تا 1342) تنظیم شده بود. براساس این برنامه دهساله؛ حداکثر تلاش جامعه بهائیت برای تبلیغات بهائی گری و به انحراف کشاندن مسلمانان و تقویت تشکیلات بهائیت در ایران و به چنگ درآوردن امکانات اقتصادی و تجاری و افزایش مراکز بهائی در کلیه نقاط ایران در نظر گرفته شده بود. از دیدگاه شوقی افندی؛ کشور ایران «مهد امرالله» می باشد و بایستی به مرکز اصلی بهائیت در دنیا تبدیل گردد.
اقامت شوقی در حیفای اسرائیل و حمایت های بی دریغ و رایگان اسرائیل از تشکیلات و اموال بهائیان در خاک اسرائیل؛ فرصت مغتنمی برای ایجاد «خانه امن بهائیت» در اسرائیل را فراهم کرده بود.
شوقی افندی در توقیعات مبارکه؛ نوروز 101 بدیع می گوید:
»در ارض اقدس (اسرائیل) شعائر بهائیت بی پرده و حجاب اجرا می شود……. و معافیت مقامات بهائیت و توابع آن از مالیات های دولت اسرائیل از طرف اولیای امور تصویب گردید.»
از عواملی که باعث می شد اسرائیل بیشتر به بهائیان روی خوش نشان دهد سرمایه گذاری بهائیان و جذب سرمایه های بزرگ آنان در اسرائیل بود که موجب شکوفائی اقتصادی این رژیم نامشروع می گردید. از جمله می توان به تدفین رهبران بهائی در این کشور که هر ساله گروه کثیری از بهائیان را با سرمایه های کلان به آنجا می کشاند؛ اشاره کرد.
از آن طرف گسترش نفوذ اسرائیل در داخل کشورهای اسلامی نیازمند افرادی بود که هیچگونه دشمنی و کینه ای نسبت به اسرائیل در دل نداشتند و این افراد کسانی بهتر از بهائیان نبودند که کینه عمیق و ذاتی نسبت به علما و روحانیت شیعه و مکتب تشیع در عمق جان آنان ریشه دوانده بود.
