تقریبا هفتاد سال است که میرزا حسینعلی نوری و جانشینهای او مصدر این بازی دینسازی هستند و نظر به این که از بادی امر قصدی جز احراز مقام استفاده و تصرف در امور ملیه نداشتهاند دائما تابع پیش آمدها شده در هر سالی به حالی در آمده و در هر دوری به طوری در افکار ساده اتباع تصرف نمودهاند و تطورات یا تقلباتی را که در این هفتاد سال متصدی شدهاند و در حقیقت همین تقلبات بوده است که نگذاشته است فکر اتباع روشن شود و حقیقتی را بیابند منقسم میشود به چهار قسم:
اول – سیر و سلوک در مسلک و منهج تصوف است که میرزا خدا سلوک در آن مسلک را تعقیب و تا اواخر ایام که از بغداد حرکت میکردهاند مشی خود را بر آن روش ادامه داده است: منشاآت آن در اوقاتش به تمامها حاکی از حالت تصوف است که اگر در آنها دقت شود دیده میشود تمامش از قبیل هفت وادی شیخ عطار است اشعار و وجدیههایش همه عبارت است از مقام عشق و جذبه و حرکات شوقیه و گل و لاله و ساغر و پیاله و فنای فی الله و بقای بالله خاصه آن مثنوی مضحکش که در جلد اول اشاره شد و آقای نیکو هم بدان اشارتی نموده است و ما اگر بخواهیم همه نغمات تصوف و ترهات پر هیاهوی او را بیان کنیم باید چند جلد کتاب در این کتاب مندمج سازیم و این کار اگر محال نباشد لا محاله امری صعب است ولی محض ملح کلام به بعضی از بیانات لفظ بیمغز ایشان اشاره میکنیم.
