واما تفسیرروایت، پس مخفی نماند که لفظ «امت» اگر چه بر شریعت، اطلاق می شود، چنانچه فرمود: بل قالوا إنا وجدنا آباءنا علی أمة و إنا علی آثارهم مهتدون – و کذلک ما أرسلنا من قبلک فی قریة من نذیر إلا قال مترفوها إنا وجدنا آباءنا علی أمة و إنا علی آثارهم مقتدون (1) و لکن در این خبر ممکن نیست که مراد باشد، چه شریعت صالح است دائما، و فاسد نمی شود؛ و چنانچه ممکن است مراد از «امت«، جمیع تابعین آن حضرت باشند، ممکن است مراد، طایفه‌ی آن حضرت باشند؛ یعنی عرب یا قریش؛ چنانچه در آیه‌ی شریفه است و لا تکونوا کالتی نقضت غزلها من بعد قوة أنکاثا تتخذون أیمانکم دخلا بینکم أن تکون أمة هی أربی من أمة إنما یبلوکم الله به و لیبینن لکم یوم القیامة ما کنتم فیه تختلفون (2) که «امت» تفسیر به قریش شده و این معنی، اصل معنی «امت» است؛ چنانچه اهل لغت گفته اند: «الامة: الجیل من الناس«. و به همین معنی است که گفته می شود: «امة الفرس و امة الترک«.
1) سوره‌ی مبارکه‌ی زخرف، ایه‌ی 22 و23.
2) سوره‌ی مبارکه‌ی نحل، آیه‌ی 92.
