اما ادعای «باب امام بودن» پس در زمان غیبت صغری جمع کثیری در قبال نواب اربعه و سفراء ممدوحین ـ رضوان الله علیهم أجمعین ـ دعوی بابیت نمودند مانند شریعی و محمد بن نصیر نمیری و محمدعلی شلمغانی و بلالی و غیرهم؛ ودر کتب حدیث و رجال تفصیل احوال آن ها مفصل مذکور است، بلکه این ادعا قبل از غیبت امام عصر و در زمان آباء گرام آن بزرگوار، نزد غلاة شیعه متعارف بوده چنانچه در مکتوبی که امام عسکری ـ علیه السلام ـ به عبیدی، مرقوم فرموده اند ـ چنانچه شیخ أبو عمرو کشی روایت نموده ـ، می فرماید: «یزعم إبن بابا أنی بعثته نبیا و أنه باب، علیه لعنه الله، سخر منه الشیطان فأغواه فلعن الله من قبل ذلک منه» (1) یعنی: «گمان می کند إبن بابا، که من اورا به پیغمبری مبعوث نمودم واو باب است، بر او باد لعنت خدا، شیطان از او سخریه نمود، پس او را اغوا کرد، پس لعنت خدا برکسی که از او قبول کند.
ودر بعضی کتب غلاة ـ که نسخه‌ی آن در نجف اشرف به نظر رسید ـ مذکور است که مقام امام بالاتر از آن است که خلق بتوانند او را بشناسند؛ و معنی معرفت امام، معرفت باب امام است، وبرای هر امامی دو باب معین کرده و احوالات آن ها را بیان نموده.
1) اختیار معرفة الرجال.
