سید علی محمد شیرازی، پس از آن که لقب «باب» را به طور رسمی یدک کشید، در آغاز امر، بخشهایی از قرآن کریم را با روشی که از مکتب شیخیه آموخته بود، تأویل و تصریح کرد که امام دوازدهم شیعیان، او را مأمور داشته تا جهانیان را ارشاد کند و خویشتن را «ذکر» نامید. مقام «ذکر» و «فؤاد«، بالاترین مراحل سلوک است. وی، در آغاز تفسیرش بر سورهی یوسف مینویسد:
الله قد قدر أن یخرج ذلک الکتاب فی تفسیر أحسن القصص من عند محمد بن الحسن بن علی بن محمد بن علی بن موسی بن جعفر بن محمد بن علی بن الحسین بن علی بن أبیطالب، علی عبده، لیکون حجة الله من عند الذکر علی العالمین بلیغا، (1).
همانا، خدا مقدر کرده که این کتاب، از نزد محمد، پسر حسن، پسر علی، پسر محمد، پسر علی، پسر موسی، پسر جعفر، پسر محمد، پسر علی، پسر حسین، پسر علی، پسر ابیطالب، بر بندهاش برون آید تا از سوی ذکر (سید علی محمد) حجت بالغهی خدا بر جهانیان باشد.
1) احسن القصص، علی محمد شیرازی، ص 1؛ ر. ک: دانشنامهی جهان اسلام، ج 1، ص 17.
